Obsesyja na punkcie jedzenia

Mam 24 lata, 172 cm I ważę ok. 65 kg. Od około 10 ciągle stosuje jakąś dietę, od paru lat już nie żadną skrajną, specjalnie nazwaną, ale po prostu najzdrowszą jak się da. Unikam węglowodanów, mięsa, tłuszczu. Mam duża świadomość na temat jedzenia, ale ciągle mam wrażenie, że mój przypadek jest inny. Że to inni mogą jeść węglowodany, że innym potrzebne są tłuszcze. Mi nie wystarcza deficyt. Mam fazy liczenia kalorii (ustawiam 1200 i obsesyjnie się tego trzymam, ewentualnie 1500, ale wtedy zawsze pilnuje, żeby być znacznie pod granicą), trzymam się tego kilka miesięcy, a waga ani drgnie. Czasem zaczynam chudnąć bez większej przyczyny i spadnę w kilka tygodni do około 63 kg. Zwykle 64 to magiczna granicą poniżej której nie mogę zejść a bardzo bym chciała. Ciągle myślę o jedzeniu - jak rozplanować, co zjeść, co ugotować, obliczam kalorie chociaż orientacyjnie żeby wiedzieć na co mogę sobie pozwolić. Raz na jakiś czas puszczają mi hamulce i jem za 3, zwykle że smutku, albo stresu, jakoś sobie to tłumaczę. Nie jestem w stanie się zaakceptować, niezależnie czy ważyłam w tym okresie 62, czy 70+ kg. Zawsze mam wrażenie że to 61 mnie uszczęśliwi. Biegam, dużo chodzę, ćwiczę, tańczę zumbe. Ostatnio mniej, bo kiedy się ruszam waga w ogóle nie rusza z 65, dopiero kiedy ograniczam ruch do jakiegoś tam chodzenia to czasem uda się coś zrzucić. Nie wiem o co chodzi.. Myślałam o dietetyku, ale ja wiem niemal wszystko na temat odpowiedniego odżywiania, po prostu albo to ja mnie nie działa, albo nie mogę I nie chce momentami tego utrzymać. Czasem wymyślam sobie rzeczy w stylu "nie jeść kupnych słodyczy", albo "liczyć kalorie" i wtedy śni mi się po nocach, że zjadłam jakieś słodycze, że się najadłam czegoś "zakazanego" a potem nie wpisałam w bilans. Zawsze jestem najgrubsza dziewczyna w towarzystwie, a jem z nich wszystkich najmniej I najwięcej się ruszam. Dlaczego nie mogę schudnąć? Jak sobie poradzić z obsesyjnym myśleniem o jedzeniu?